فندک تب دارم

دوست دارن برگردی؟
مگه با دوست داشتن آدما برمی گردن؟ اگه قرار بود بمونن وقتی می دیدن دوستشون داری می موندن، حالا که رفتن اگه صدهزار بار هم بگی "دوست دارم برگردی" برنمی گرده اونی که رفته.

چرا برگرده؟ آدم مال رفتنه، اصلا به نظرم آدم هرچی بیشتر بره، بیشتر آدمه!
یه روز هم مطمئنا وقتی سوت قطار شنیده می شه یا خلبان هواپیما می گه "با آرزوی سفری خوش" و بعد می پره هوا و یا اون روزی که اتوبوس از توی جاده ای که کنارش پر از درخت های خوشگله رد می شه؛ یکی داد می زنه "بغل دستیم نفس نمی کشه!"

دوست دارن برگردی؟
آدم مال رفتنه. رفتن آدمو بزرگ می کنه، و البته یه سری غم و تنهایی می چسبونه به دیواره ی دلش، مثل رسوبی که چسبیده بود به کتری قدیمی مامان بزرگ و مامان بزرگ همیشه می گفت چایی رو خوشمزه تر می کنه!

آره مامان بزرگ، چایی خوشمزه تر می شه با رسوب. آدم هم بزرگ تر می شه با رفتن.