پیش از عید به پیشنهاد یکی از اساتید #دانشکده_هنرهای_زیبا، فیلم #قلم_پر_ها را دیدم. داستان زندگی #نویسنده ای که نمی توانست معمولی بنویسد و تمام آثارش پیرامون مسائل جنسی بود. او کسی نیست جز #ژان_مارکی_دوساد ، کسی که مبدع سبک #سادیسم در #نویسندگی است. #سادیسم از نام فامیلی این فیلسوف و #نویسنده ی قرن ۱۸ ام گرفته شده است. فلسفه ی او در زندگی، آزاد بودن روابط جنسی و نیز آزاد بودن اذیت و آزار جنسی بود. این #نویسنده پای عقایدش ماند. در زندان محبوسش کردند، نوشت. #قلم_پر_ها یش را گرفتند، با خون انگشتش نوشت. کاغذهایش را گرفتند، روی ملحفه ی تختش نوشت و یک #داستان_کوتاه هم بر روی لباس ها و شلوارش نوشت. غذا و مشروبش را ندادند، با سرگیجه نوشت. او نوشت و نوشت و نوشت. حتی وقتی که در غُل و زنجیرش کردند و به زیرزمین زندان منتقلش کردند، با مدفوع خود بر روی دیوارها نوشت!
#دوساد ، سبک خود را داشت و برایش جنگید. اگر کسی طرفدارش نیست، می تواند #پابلو_نرودا بخواند و یا #تولستوی؛ اما چیزی از #هنرمند بودنِ #دوساد کم نمی شود. حال #امیر_تتلو هم سبک رپ را دارد و فحش خواهر مادر می دهد و سکس را فریاد می زند و خیلی چیزها که منِ نوعی علاقه مندش نیستم را می خواند؛ اما او یک #هنرمند است، در سبک خودش. من طرفدار او نبوده و نیستم، ولی خط بُطلان بر هنرش هم نمی زنم، در حدی نبوده و نیستم که بر مسند قضاوت بنشینم و کسی را تایید و یا تکفیر کنم، اما حرف حسابم این است که #هنر ارث پدر هیچ کسی نیست! هرکسی حق دارد سهم خود را از این سرچمشه بردارد. اگر #امیر_تتلو مورد پسند تو نیست، نه حق فحش دادن به او را داری، نه این که او را انکار کنی. می توانی #شجریان گوش کنی، یا #احسان_خواجه_امیری، اما #تتلو یک #هنرمند است، در سبک خودش.
