افسانه سیزیف

نام کتاب: #افسانه_سیزیف
نویسنده: #آلبر_کامو
مترجمین: #محمد_علی_سپانلو، #علی_صدوقی و #اکبر_افسری
#نشر_دنیای_نو
١٩٩ صفحه
___
عمده شهرت #کامو به جهت نگارش این مقاله ی جریان ساز است که پیرامون "پوچی" نگارش شده.
در بررسی بر #نیهیلیسم (#نیست_گرایی) #کامو معتقد است که بیهودگی بیشتر یک مفهوم ناب عقلانی است. و در همین نقطه است، در فراز از واقعیت و تمایل به سوی انتزاع، که #افسانه_سیزیف ناخوش‌آیند است.
بی گمان حق با #کامو است که می گوید بسیاری از تجارب ما از جهان در آن سوی مرزهای معقولات عقلانی ما قرار گرفته است. و نیز راست است که تاریخ اندیشه ی انسان جز سرگذشت نقطه نظرهای متضاد و قراردادهای درونی که حقائق جهانی قلمداد شده اند و شکست تفکر بر انجام اعتقاد و جز محکومیت گمراهی و تزلزل فکر، چیزی نیست.
اما تجربه ی #کامو از بیهودگی نیز فضل ماهرانه ی عقل را ندارد. زمانی که او از جلوه ی فکورانه ی بیهودگی سخن می گوید، به سادگی می توان او را به دور منطقی، به این که از یک کلمه بیش از یک معنی اراده نمی کند، به این که افکار حکیمان قبل را بد تفسیر می کند و کلمات ایشان را شناساگر مسائلی می داند که منظور آن ها بوده، محکوم کرد. اما شخص به آن وضع عمومی که #کامو صادقانه تعریف کرده است متقاعد می شود:
"من می دانم که قلبم در ضربان است و آن را لمس می کنم. من می دانم که جهان خارج وجود دارد چون آن را نیز لمس می کنم. تمام دانش من به همین جا ختم می شود. باقی همه فرض است"