مظاهر

مظاهر رفت.

از ترم یک با هم هم‌اتاقی بودیم، یعنی دو سال.

دکتری قبول شد و اتاقش عوض شد.

دو سال یه عمره برای خودش.

 

"حالا کجایی؟ با وفا! گذاشتی رفتی بی‌خدافظی! درسته ما اهل سلامیم، اهل خدافظی نیستیم، تو هم که اهل سلام بودی، اهل خدافظی نبودی!"

 

بهترین دیالوگ‌مون هم توو این دو سال فکر کنم این بود:

مظاهر حیات داودی: دِ حرف بزن لعنتی! همه‌اش یا سرت توو گوشی‌عه، یا توو لپ‌تاپ، یا توو کتاب

مظاهر سبزی: من حرف‌هام رو با سکوتم می‌زنم!